منتظرالمهدی۳۱۳

انسان از نخستین روزهاى پیدایش و زندگى خود با شعور خدادادى-خواه‌ناخواه -به وجود عده‌اى از مجهولات پى‌برده و با غریزۀ کنجکاوى حل آنها را از خود خواسته و از خود مى‌پرسد: آیا جهان هستى مشهود، خداى آفریننده‌اى دارد؟ در صورتى که آفریننده‌اى در کار باشد، انگیزه و هدف وى از آفرینش چیست؟ و آیا در این صورت ما وظیفه و تکلیفى داریم؟

بدیهى است اگر به هریک از سؤالات فوق جواب مثبت داده شود؛ یک سلسله پرسش‌هاى فرعى مربوط به مشخصات مورد سؤال و چگونگى وجود او و آثار و لوازم تحقق وى، پیش خواهد آمد که چنانکه گفته شد؛ نهاد خدادادى انسان، نگران و خواهان حل منطقى و قطعى آنهاست.

بدون شک مسئلۀ مورد سؤال، یکى از ابتدایى‌ترین و عمده‌ترین مسایلى است که مورد توجه فطرت انسانى بوده و نهاد انسان نیازمندى خود را به حل منطقى و قطعى آن در اولین وهلۀ زندگى درک مى‌نماید.

زیاد خون به دلت کرده ام حلالم کن

تو خوب بوده ای و من بدم حلالم کن

چقدر قدر تو مخفی است بین ما مردم

در آسمان و زمین محترم، حلالم کن

نه مقبلم نه کمیتم نه محتشم اما

به سوز شاعری محتشم حلالم کن

همه امید من این چشم های دریایی است

میان گریه شبی باز هم حلالم کن

تو از سلاله زهرای مهربان هستی

به حق فاطمه بی حرم حلالم کن

مرا به خیل گناهم نگیر آقا جان

تو را به چادر زهرا قسم حلالم کن

به مشک پاره ی عباس و چشم پر خونش

تو را به حق دو دست قلم حلالم کن

وحید محمدی

رو می کنیم سوی شما جور دیگری

شاید نظر کنی تو به ما جور دیگری

شب های جمعه روضه ما را شما بخوان

ما را ببر به کرببلا جور دیگری

ما گریه می کنیم به لطف نگاه تو

در داغ سیدالشهدا، جور دیگری

توفیق گریه کردن ما را زیاد کن

می خواهم از تو حال بکا جور دیگری

بوی شهید می دهد این روضه های ما

خو کرده ایم با شهدا جور دیگری

مثل همیشه میدهمت با وفا قسم

اما به دست های جدا، جور دیگری

بر خط به خط زلف زلیخا نوشته اند

عالم فدای یوسف کنعان فاطمه سلام الله علیها

یا اباصالح المهدی

به هَــوایِ حـــرمـش

می گذرد ایـــامم

کـــوه دردم که کُنـَد

نــام رضــــا آرامم

آمده ام ای شاه پناهم بده

بازهم آمده ام

ای امامم یا علی موسی الرضا(ع)

چند سالیست که بر نام تو مستی کردم

دل را از پس تو پوچ ز هستی کردم…اما…

هر زمان چشمک نازی دیدم…همچو مرغی به گنه پریدم

باز هم آمده ام…

تا که بر سر در این ایوانت

چو کبوتر باشم

بازهم آمده ام..اما…

کوله بارم پر از سنگ گنه

درد را در پس چشمم دیدی

وصله درد ز قلب و دل من برچیدی

تو مرا راه بدادی حرمت

حرم با دل و جان در کرمت…ای امامم یا علی موسی الرضا(ع)

چند سالیست که بر نام تو مستی کردم

دل را از پس تو پوچ ز هستی کردم…اما…

هر زمان چشمک نازی دیدم…همچو مرغی به گنه پریدم

این که منت کنیم حرفی نیست

چون که تو گل پسر فاطمه ای و بدلت مرزی نیست

پس تو دستم را گیر

در پس معرکه هستم درگیر

هستیَم نام تو است

مستیَم از می و پیمان تو است

من گنه کردم ولیکن…

باز هم آمده ام…

بیمارم و پای تا به سر دردم من

از بهر شفا سوی تو رو کردم من

مولا تو مرا شفا دهی یا ندهی

از مقصد خویش بر نمی گردم من

شهادت امام رضارو به محضرمبارک حجت بن الحسن ودوستدارانش تسلیت عرض میکنم والتماس دعای فرج دارم

آقا بیا تصویر دنیا را عوض کن

یا چشم های خسته ی ما را عوض کن

یا واژه های شعر من را زیر و رو کن

یا حس و حال این غزل ها را عوض کن

یا عشق را تفسیر کن با خنده هایت

یا معنی مجنون و لیلا را عوض کن

وقتی شما باشید دریا بی کران نیست

ای بی کران مفهوم دریا را عوض کن

خیلی عوض کردند دنیا را پس از تو

برگرد و این تغییر بیجا را عوض کن

برگرد زهرا مادرت چشم انتظار است

بین در و دیوار خیلی بی قرار است

وحید محمدی

مهدی جانم بخدا امید من فقط به دست های شماست

با صد امید بر در این خانه آمدم

اقرار می کنم که تو خوبیّ و من بدم

مردودتر ز من نبود بنده ای ولی

باور نمی کنم که تو مولا کنی ردم

ایمان من محبّت و دینم ولایت است

بگذار دشمنان تو خوانند مرتدم

از بیت بیت من همه پیدا بود که هست

روح القدس به وقت سرودن مؤیدم

قابل نبوده ام که کند دعوتم کسی

مولا کریم بود که بی دعوت آمدم

هر کس گرفت دست توسّل به دامنی

من دست خود به دامن آل عبا زده ام

با آن همه صفات نمک ناشناسیم

عمری کنار سفرۀ آل محمّدم

اینان مرا که جز تنی آلوده نیستم

تبدیل می کنند به روح مجرّدم

دریا حیف نیست که پاکم کند مگر

مولا به خاک کوی خود از لطف شویدم

من کیستم که «میثم» این خاندان شوم

این موهبت بود ز خداوند سرمدم

با اینکه بی وفا شده ام با وفا ببخش

این بار محض خاطر زهرا(س) مرا ببخش

خود را اسیر بند معاصی نموده ام

من توبه می کنم تو فقط بنده را ببخش

خوبی نکرده ام که تو خوبی کنی ولی

آقا بیا و جان عزیزت شما ببخش

بد کرده ایم یوسف در چاه فاطمه(س)

یا ایّها العزیز دل ما بیا ببخش

اینجا تمام یوسف خود را فروختند

این قوم را به خاطر مشتی گدا ببخش

کنعان خراب گشت و صفا پر کشید و رفت

دیگر بیا به کلبه ی احزان صفا ببخش

یا اباصالح المهدی ادرکنی