وَإِذِ ابْتَلَى
إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ
لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّیَّتِی قَالَ لاَ یَنَالُ عَهْدِی
الظَّالِمِینَ(124)
(به خاطر آورید) هنگامى
که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونى آزمود. و او به خوبى از عهده این
آزمایشها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم!»
ابراهیم عرض کرد: «از دودمان من (نیز امامانى قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان
من، به ستمکاران نمی رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند،
شایسته این مقامند)». (124)
از امام صادق علیه
السلام که درباره قول خدای عزوجل: « و اذا ابتلی ابراهیم ربٌه بکلمات فاتمهٌن »
سؤال شد. که این کلمات چه بود؟
حضرت فرمود: این کلماتی بود که آدم علیه السلام آنها را از پروردگارش دریافت نمود
و بر اثر آنها توبه اش پذیرفته شد.
حضرت آدم گفت: « اسألک بحق محمد و علی و فاطمة و الحسن و الحسین الاٌ تبت علٌی »؛
یعنی خدایا، تو را به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین می خوانم که توبه مرا
بپذیری و خداوند توبه اش را پذیرفت چرا که او بسیار توبه پذیر و مهربان است.
منابع
بحارالانوار، ج 24، ص 176، حدیث 7 - بصائر
الدرجات، ص 21