آشفته ام آقا، دوباره رو به راهم کن

بیرون از این زندان تاریک گناهم کن

چیز زیادی از تو و چشمت نمی خواهم

منت سرم بگذار و یک لحظه نگاهم کن

مهدی جان ، راضیم 

زلف بیفشان و زمین گیرم کن

مهدی جاااااااانم تبریک ...

امروز که دل قرین شادیست    میلاد تو ای امام هادی است

میلاد تو بر همه مبارک

بر مهدی فاطمه مبارک







باز ، امشب دل مقیم سامراست   مرغ روحم در حریم سامراست

شدگدایی کارم از درماندگی  
             

                   دست من سوی کریم سامراست



ولادت امام هادی(علیه السلام) مبارک باد





میلاد باسعادت پاکیزه‏ ترین خلق خدا،معدن لطف و صفا،


موج بلند دریای رسالت،گستره‏ی عظیم ولایت،


پیشوای «متوکل» ستیز،پناه درماندگان،


حضرت امام علی النقی بر عاشقانش مبارک باد

منبع :http://zohor313yar.blogfa.com

دانلود مناجات با امام زمان (آروم جونم )

مهدی جاااااااانم تبریک ...

هزار جان گرامی ، فـدای جود جواد

 دل شکسته خود بسته ام به بود جواد

هماره می رسد از کائنات و مخلوقات

 ندای ذکر و ثنا ، مدحت و درود جواد

 میلاد امام جوادعلیه السلام برتمامی منتظران مولای مهربانی مبارک باد.

دانلودمناجات با امام زمان (ع)، بایه چرخش نگات جون میگیرم

"بسم رب النور"

جوان گفت:« زیارت بخوان.»

گفت:« سواد ندارم.»

جوان شروع کرد به خواندن. سلام داد به معصومین تا امام عسکری.

پرسید:« امام زمانت را می شناسی؟» مرد جواب داد:« چرا نشناسم؟»

گفت:« پس سلام کن»

مرد دستش را روی سینه اش گذاشت:         

«السلام علیک یا حجةبن الحسن العسکری» جوان خندید:

« و علیک السلام و رحمه الله و برکاته»

ما در شیعه دستور به انتظار لحظه به لحظه ظهور داریم.

در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده:

توقع امر صاحبک لیلک و نهارک

ترجمه:

صبح و شام منتظر مولایت باش 

دوم:

ما در شیعه تکلیف داریم تا ظهور نزدیک بدانیم و به این ترتیب،خود را مهیا سازیم.در دعای عهد می خوانیم:

انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا ترجمه:

... ما ( ظهور) را نزدیک می دانیم

سوم: ما در شیعه معتقد به بدائی بودن امر ظهور هستیم.

این یعنی هیچ کس،حتی خود امام عصر علیه السلام هم زمان ظهور را نمی دانند!

بدائی بودن در معنی ساده یعنی خداوند زمان ظهور را تغییر می دهد و یکی از عواملی که باعث تغییر این زمان توسط خداست، اعمال و رفتار ما و به ویژه دعاهای ما خواهد بودبه این ترتیب ، نقش اعمال و رفتار ما و دعا ی ما برای ظهور امام عصر ، نقش کلیدی در نزدیک شدن فرج ایشان دارد

چهارم:

پیدا کردن مصداق برای روایاتی که علائم ظهور را مشخص می کنند،اصلا کار صحیحی نیست،

یکی از دلایلش این است که به احتمال زیاد، این مصداق صحیح نخواهد بود،مگر این که از طرف علماء تراز اول و مراجع معظم ،نه یک آخوند بی سواد،مورد تایید قرار گیرد

من حکمت روایاتی که تعیین زمان خاصی برای ظهور کرده اند را نمی دانم،زمانهایی مثل محرم،و عاشورا و ماه رمضان و... ،اما با توجه به آنچه عرض کردم، ما نباید به صرف بودن این روایات، اشتباهات زیر را مرتکب شویم:

نباید فکر کنیم که چون مثلا روایت فرموده است: عاشورا روز ظهور است، پس ما یک سال بی خیال باشیم و فکر کنیم حالا که عاشورا نیست،پس ظهوری هم نخواهد بود.

دوم: اشتباها فکر کنیم که حالا که تا عاشورا چند ماه مانده است، پس از ظهور فعلا خبری نیست.

سوم: فکر کنیم که چون عاشورایی که جمعه باشد،هنوز نیامده است، پس ظهوری در کار نیست، پس نه دعا را و اعمال صالح را برای زمینه سازی و نزدیکی ظهور بی خیال شویم!

چهارم به اشتباه برای ظهور مصداق پیدا کنیم و بدتر از آن، به مردم هم بگوییم و آن ها امیدوار کنیم،بعد هم که ظهور نشد،اعتقاد مردم و خودمان نسبت به روایات و اصل اعتقاد به ظهور سست شود.

شرمنده ی نگاه تو هستم نگاه کن؛

یک بار هم نگاه به اعماق چاه کن.

ما غرق در«گناه» شدیم و نیامدی؛

آقا؛ بیا دوباره مرا «بی گناه» کن.

آقا؛مراکنارخودت جای می دهی؟

لطفی بزرگ درحقّ این روسیاه کن.

یک روز،نه؛ثانیه ای؛لحظه ای فقط؛

چَشم مرا «مسیر قدم هایِ ماه» کن.

آقا؛ زمین شلوغ شده؛گُم شدم؛ بیا؛

فکری به حال گمشده ی بی پناه کن.

آقا؛فدای چَشم تو؛چَشمان خیس من؛

شرمنده ی نگاه تو هستم نگاه کن...

اَللّهُمَّ عَجِّل لِولیّکَ الفَرج.

اَللّهُمَّ عَرِّفْنی حُجَّتَکَ.

/برای سلامتی وتعجیل درفرج امام زمان ارواحنافداه ١٤صلوات

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود

ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار

به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود

جواب ناله ی ما را نمی دهد "دلبر"

خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود

شنیده ام که از این حرف، یار خسته شده

خدا کند که به اخراج ما رضا نشود

مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست

خدا کند که مریضی من دوا نشود

سلام حق بر اربابم مهدی روحی فداک

مولا جانم ، سرورم ، آقایم التماس دعا

خدایا مرا ببین. تنها به خاطر آرزوها و امیدهایم به درگاه تو آمده ام.

از جمله شبهای بزرگ و با عظمت ماه رجب شب جمعه اول این ماه است که معروف به لیلة الرغائب است. امشب شب لیله الرغائب است. «لیله الرغائب» ضیافتی برای خواستن بهترین هاست و او که بخشنده ترین بخشندگان است، کرمش هیچ گاه توقف پذیر نبوده و نخواهد بود.

در چنین ضیافت بی کرانی، طَبَق های آرزو از سوی خداوندگار بزرگ بر بندگانش ارزانی می شود و هر انسانی بنابر روحیات و اقتضائاتش، آنچه مطلوب نظرش بوده را از این خان بزرگ بر می گیرد و صاحب مهمانی تا آنجا که صلاح بنده اش باشد، آرزوهایی که فرشتگان حاملش هستند را برآورده می سازد.

امشب شبی است که از وابستگی های زمینی همچون دل های گره خورده تا دلبستگی های آسمانی در قالب نیت های پاکتان که شاید حتی بر زبان نیز جاری نساخته باشید، در نظرتان خواهد آمد و امید اینکه پیش از تماشای هلال رجبی دیگر، آرزوهایتان محقق شده باشد.

مناجاتی با محقق کننده آرزوها:

خداوندا درهای رحمت تو همواره به روی خواهندگان باز است و دست عطایت گشاده. بندگان تو هر زمان که صدایت کنند، پاسخ می دهی و اگر خالصانه آرزو کنند، می بخشی. امشب اما شب دیگری است، شب آرزوهاست. امشب، من تمام دعاها و آرزوهای عمرم را یک جا به درگاهت آورده ام. امشب، در پی آنم که به اندازه یک عمر از تو طلب کنم.

تو تنها کسی هستی که وقتی آرزوهایم را با او در میان می نهم، احساس خفت و حقارت نمی کنم. تو هرگز به آرزوهایم نمی خندی. چون تو به من آموخته ای خواستن و طلب کردن را، که همیشه نیکی ها را طلب کنم، که تنها از تو بخواهم و از غیر تو هیچ نخواهم.

پروردگارا گنج های تو نامتناهی است و هرقدر عطا کنی، کاستی نمی یابد. پس، از تو روزافزون طلب می کنم و تمام خیرها و خوبی ها را یک جا از تو می خواهم. به تمام خوبی هایی که نزد خود داری، مشتاق و محتاج و آرزومندم.

خدایا کمکم کن تا آرزوهایم شایسته و روا باشند. به من بیاموز چیزی را آرزو کنم که مرا به تو نزدیک تر سازد. به من بیاموز در راه رسیدن به آرزوهایم صبور باشم و تن به قضا و قدر تو بسپارم. بیاموز در راه استجابت دعاهایم، هرگز ناامید نشوم و هرگز در مهر تو تردید نکنم.

خدایا مباد ابلیس درآرزوهایم مرا راهبر شود. مباد دل به وعده های دروغ او ببندم و وعده های راستین تو را از یاد ببرم. مباد هنگام دل بستن به لطف تو، او مرا از وعده هایت ناامید کند. مباد تأخیر در رسیدن به آرزوهایم، رشته الفت مرا از تو ببرد و دوستی ام را با شیطان محکم کند. کمکم کن خالق مهربان... هرگز صبر و امیدم را از دست ندهم و هرگز به درگاه تو جز با خوش بینی روی نیاورم.

ای مهربان دیرین یاری ام کن تا ریشه هایم را تا مغز استخوان راهروی بی هوای دنیا بتنم تا برسم به آب زلال ایمان، به مهربانی، به خوبی، به سادگی، به تو که همه جای زمین و زمانی.

دستم را بگیر تا در هوای عشق تو پرواز کنم و از قفس غبارآلود تن رها شوم و اوج بگیریم تا آسمان آبی بندگی تو، ای مهربان ترین مهربانان.

التماس دعا

یاعلی مدد...

کاش من میثم تمار تو باشم آقا
مثل پروانه گرفتار تو باشم آقا

شده ای خواب و خیالم تو خودت میدانی
که همان سائلِ بیدارِ تو باشم آقا

درد می خواهم و دنبال دوا کی بروم؟!
زانکه من واله و بیمار تو باشم آقا

به جنان کی بدهم لحظه ی دیدار تو را
ار دمی لایق دیدار تو باشم آقا

آخرالامر که با اذن خدا می میرم
کاش ای کاش که بر دارِ تو باشم آقا

شاعر : سیروس بداغی

السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه

با اینکه روضه خوانم و می خوانم از شما

فهمیده ام که هیچ نمیدانم از شما

یا ایها العزیز ! ذلیل معاصی ام

باید ز شرم چهره بپوشانم از شما

می ترسم از رسیدن آن جمعه ای که من

قبل از سلام روی بگردانم از شما

رویی نمانده است به چشمت نظر کنم

پس بی دلیل نیست ، گریزانم از شما

من اصل انتظار تو را برده ام ز  یاد

با انتظارهای فراوانم از شما

من نان به نرخ نام تو خوردم ، حلال کن

محض رضای ذائقه میخوانم از شما

یا مهدی ادرکنی

غیر از عرقی که روی پیشانی من ...

میگوید از آخرین پریشانی من ....

چیز دگری نمانده نذرت بکنم

ای خاتمه ی فصل پریشانی من

مرا به غیر تو نبود پناه مهدی جان

که من گدایم و هستی تو شاه مهدی جان

در انتظار تو شاها گذشت عمر عزیز 

نگشت حاصل من غیر آه مهدی جان

شها فقیرم و مسکین و بر سر راهت

نشسته ام به امید نگاه مهدی جان

من عاشقم که ببینم جمال تو آیا

بود به سوی جناب تو راه مهدی جان؟

بحق حرمت اجداد خود نما نظری

ز مرحمت به من رو سیاه مهدی جان

خمید پشت من که از بار معصیت شاها

نموده ام همه عمر اشتباه مهدی جان 

این مناجات معروف به «مناجات تائبین» است که امام علیه‏السلام در این مناجات روی دل را جهت در خواست رحمت و آمرزش به درگاه خدای تعالی نموده است، به این شرح:
«الهی البستنی الخطایا ثوب مذلتی، و جللنی التباعد منک لباس مسکنتی، و امات قلبی عظیم جنایتی، فاحیه بتوبة منک یا املی و بغیتی، و یا سؤلی و منیتی، فو عزتک ما اجد لذنوبی سواک غافرا، و لا اری لکسری غیرک جابرا، و قد خضعت بالانابة الیک و عنوت بالاستکانة لدیک، فان طردتنی من بابک فبمن الوذ؟ و ان رددتنی عن جنابک فبمن اعوذ؟ فوا اسفاه من خجلتی و افتضاحی، و والهفاه من سوء عملی و اجتراحی.
أسألک یا غافر الذنب الکبیر، و یا جابر العظم الکسیر، ان تهب لی موبقات الجرائر، و تستر علی فاضحات السرائر، و لا تخلنی فی مشهد القیامة من برد عفوک و غفرک، و لا تعرنی من جمیل صفحک و سترک الهی ظلل علی ذنوبی غمام رحمتک، و ارسل علی عیوبی سحاب رافتک الهی هل یرجع العبد الابق الا الی مولاه؟ام هل یجیره من سخطه احد سواه؟ الهی ان کان الندم علی الذنب توبة، فانی و عزتک من النادمین، و ان کان الاستغفار من الخطیئة حطة، فانی لک من المستغفرین لک العتبی حتی ترضی الهی بقدرتک علی تب علی، و بحلمک عنی اعف عنی، و بعلمک بی ارفق بی الهی انت الذی فتحت لعبادک بابا الی عفوک سمیته التوبة، فقلت:
[توبوا الی الله توبة نصوحا]، فما عذر من اغفل دخول الباب بعد فتحه؟ الهی ان کان قبح الذنب من عبدک فلیحسن العفو من عندک الهی ما انا باول من عصاک، فتبت علیه، و تعرض بمعروفک فجدت علیه، یا مجیب المضطر، یا کاشف الضر، یا عظیم البر، یا علیما بما فی السر، یا جمیل الستر استشفعت بجودک و کرمک الیک، و توسلت بجنابک و ترحمک لدیک، فاستجب دعآئی، و لا تخیب فیک رجآئی و تقبل توبتی و کفر خطیئتی، بمنک و رحمتک یا ارحم الراحمین.»
«خداوندا خطاهایم لباس خواری و ذلت بر من پوشانده و دوری از تو جامه درماندگی بر پیکرم افکنده و عظمت جنایتم مرا دل مرده ساخته است پس ای خدای مهربان به خاطر توبه و بازگشت به در خانه‏ات دلم را زنده گردان، ای مقصد و مقصود من و ای خواسته و آرزوی من، به عزت و جلالت سوگند که جز تو بخشنده‏ای بر گناهانم سراغ ندارم و به غیر تو کسی را نمی‏بینم که در هم شکستگی مرا جبران نماید، از این رو من با آه و ناله، خاضعانه رو به درگاه تو آورده‏ام و به امید بخشش با خواری و ذلت به سوی تو آمده‏ام، پس اگر تو مرا از در خانه‏ات برانی به چه کسی رو آورم؟ و اگر تو دست رد به سینه من بزنی پس به که پناه ببرم؟ بنابراین آه از تأسف و حسرت و شرمساری و رسوایی من! و وای از کردار زشت من!
ای بخشنده گناه بزرگ و ای ترمیم کننده هر استخوان شکسته، از تو در خواست دارم که گناهان خطرناک مرا ببخشی و زشتیهای پنهانی مرا بپوشانی و در عرصه قیامت مرا از نسیم خوش عفو و بخششت محروم نگردانی و از گذشت نیکو و پرده پوشیت مرا نا امید نسازی.
خدایا سایه ابر رحمت خویش را بر گناهانم بیفکن و ابر لطف و محبتت را بر عیبهایم بباران.
خدایا آیا بنده گریز پا جز به درگاه مولایش به جایی می‏تواند بازگردد؟ و یا از خشم و غضب آقایش کسی جز او حمایتش می‏کند؟ خداوندا اگر پشیمانی از گناه همان توبه است، به عزت و جلالت سوگند که من از جمله پشیمان شدگانم و اگر طلب آمرزش از خطا باعث محو شدن گناه است که من از آمرزش طلبانم. الهی تو را سزاست که ما را آن قدر عقوبت کنی که از ما راضی و خشنود گردی. خدایا به قدرتی که بر من داری به عزتت سوگند که توبه‏ام را بپذیر و به حلم و بردباریت نسبت به من از گناهم در گذر و با علم و آگاهی که بر احوالم داری نسبت به من مدارا کن. خدایا تو ای آن که در عفو و بخششت را به روی بندگان باز گشوده و آن را در توبه نامیده‏ای و فرموده‏ای: «ای بندگان با توبه حقیقی به درگاه خدا بازآیید» بنابراین عذر آن کسی که با وجود باز بودن، از ورود به این درگه غفلت ورزد چه خواهد بود؟
خداوندا اگر گناهکاری از جانب این بنده‏ات ناپسند است اما عفو و گذشت از جانب تو زیباست.
خدایا من اولین بنده تو نیستم که نافرمانی تو را کرده و تو در گذشتی و خود را در معرض جود و کرمت قرار داده و تو بر او احسان کردی، ای فریاد رس درماندگان و ای برطرف کننده غم و رنج، ای که احسانت بزرگ و ای که از سر بندگان آگاهی ای که گناهان را به نیکی پرده پوشی، جود و کرمت را به درگاهت واسطه آورده‏ام و به آستان تو توسل جسته‏ام و به آن مهربانی که در تو سراغ دارم متوسل گشته‏ام تا دعایم را مستجاب کنی و امیدم را به لطف خویش نا امید نفرمایی و توبه‏ام را بپذیری و به رحمت و عنایت خویش از خطایم در گذری ای مهربانترین مهربانان...»
آنچه مسلم است و کمترین تردیدی نیست؛ امام زین العابدین علیه‏السلام در سراسر زندگیش یک چشم بر هم زدن بر خلاف دستور خدا عمل نکرده و هرگز مرتکب گناهی نشده است و در هدایت، پرهیزکاری و تقوایش در صف اول از این امت بود و به وسیله این مناجات و نظایر آن، تنها به این منظور با خدای تعالی چنین راز و نیاز می‏کند تا این امت را آگاهی دهد و به راه خیر و صحیح راهنمایی کند و به توبه و انابه دعوت نماید زیرا که توبه انسان را از گناهان و جرایمی که در زندگیش مرتکب شده است پاک می‏کند و بدیها و خطاهایش را می‏زداید و مشمول مغفرت و رضوان الهی می‏گرداند.

منبع: تحلیلی از زندگانی امام سجاد (جلد 2)؛ باقر شریف قرشی؛ ترجمه محمد رضا عطائی؛ کنگره جهانی حضرت رضا علیه السلام 1372.

بارالها،ای کسی که توصیف واصفان از وصفت فروماند، و ای کسی که امید امیدواران از درت نگذرد. این مقام کسی است که گناهان او را دست به دست داده‏اند، تا چون چشم هدایتش گشوده و ابرهای کوری از برابرش پراکنده شده، و در موارد مخالفت خود با پروردگارش فکر کرده، گناه بزرگش را بزرگ و مخالفت عظیمش را عظیم دیده است. در حالی که به تو امیدوار از تو شرمسار بوده، به سوی تو رو آورده و از روی اعتماد، دلش را به جانب تو متوجه ساخته است. پس از سر اطمینان و یقین با بار طمعش آهنگ تو کرده، و از مهلکه عظیمی که در عالم علم تو بر او وارد شده، و از گناهان که لذتهایش سپری شده، و بالش برای همیشه به جای مانده است. و من در پیشگاه تو مانند چنین بنده‏ای هستم که با این اوصاف در حالی پیش تو ایستاده‏ام که، اگر عقوبتش کنی منکر عدل تو نشود و اگر از او درگذری، عفو تو را عظیم بشمارد. پس اینک منم که در حال اطاعت فرمان تو، در دعائی که به آن امر کرده‏ای و در حال طلب وفای به وعده‏ات در اجابتی که وعده داده‏ای آمده‏ام. آنجا که فرموده‏ای (مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم). بارالها، من در این مقام خود به سوی تو بازمی‏گردم. از گناهان کبیره و صغیره‏ام و از گناهان پوشیده و آشکارم، و از لغزشهای دیرینه و تازه‏ام توبه می‏کنم، بازگشتن توبه کننده‏ای که خیال گناه در دلش نگذرد و فکر برگشتن به خطایی را به ضمیر راه ندهد و تو خود فرمودی، ای پروردگار من در کتاب محکمت، که توبه را از بندگانت می‏پذیری و از گناهان درمی‏گذری، و توبه کنندگان را دوست می‏داری. پس به مقتضای وعده خود توبه‏ام را بپذیر، و بر حسب ضمانت خود از گناهم درگذر و چنان که شرط کرده‏ای محبتت را بر من لازم گردان و شرط من با تو، ای پروردگار من، آن است که به آنچه ناپسند توست، بازنگردم، و ضمانتم آنکه به کاری که پیش تو نکوهیده است، رجوع نکنم و پیمانم این است که از همه معاصی تو دوری گزینم، بارالها، نمی‏توانم به توبه خود وفا کنم مگر به نگهداری، و از گناهها، خودداری ندارم، مگر به نیروی تو. پس مرا به نیروی کافی عصمتی مانع از گناه تعهد فرمای. بارالها، افرادی هستند که توبه می‏کنند اما پس از مدتی دوباره به خطا و گناه خویش برمی‏گردند و توبه را می‏شکنند. پس من به تو پناه می‏برم از آنکه مانند آنها باشم. پس توبه مرا چنان قرار ده که پس از آن به توبه‏ای محتاج نباشم. توبه‏ای که موجب محو گناهان گذشته و سلامت در بقیه ایام عمر باشد، بارالها من از آن خاطرات دل و نگاههای چشمم و گفت و گوهای زبانم که مخالف اراده تو با بیرون از حد محبت تو باشد، پیش تو چنان توبه می‏کنم که هر یک از اعضایم، جداگانه، از عقوبتهای تو سالم ماند، و از قهر و انتقام شدید و دردناکت، که بیدادگران از آن می‏هراسند، ایمن گردد. بارالها، اگر پشیمانی پیش تو توبه است، پس من پشیمان‏ترین پشیمانها، و اگر ترک گناه تو انابه و توبه است، پس من اولین توبه کنندگانم؛ و اگر استغفار، سبب ریختن گناهان است، پس من پیش تو از مستغفرانم.

منبع: سیره معصومان: امام سجاد؛ سید محسن امین؛ ترجم حسین وجدانی؛ سروش (انتشارات صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران) چاپ سوم 1376.

مهدی جان منو ببخش هیچی ندارم بگم جز شرمندگی .....

بی شک ارتکاب گناه و معصیت در زندگی انسان عاملی است که خداوندی را که رحمتش عام و همه چیز و همه کس را فراگرفته به غضب می آورد و نزول عذابش را بر بندگان حتمی می گرداند. در حالی که آن کریم مهربان راه فرار از عذاب خویش را برای بندگانش بیان فرموده است، آنجا که با وجود همه گناهانی که بندگانش کرده اند باز برای کسانی که بسویش باز گشته و توبه نصوح کنند و از او عذر بخواهند وعده فلاح و رستگاری داده است: «ای مومنان همگی باهم به سوی خدا توبه کنید و باز گردید شاید رستگار شوید» (سوره نور، آیه31)

قرآن راه دست یافتن به آمرزش و پذیرفته شدن توبه را برای مسلمانانی که در عصر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم می زیستند، در این می بینند که بعد از توبه و استغفار، محضر آن حضرت برسند و از آن بزرگوار بخواهند که برای آنان استغفار کند:« ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاۆوک، فاستغفروا الله واستغفرلهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما: اگر اینان زمانی که به نفس های خویش ستم کردند، نزد تو آیند از خدا آمرزش طلبند و رسول خدا نیز برای آنان استغفار کند خداوند را پذیرای توبه خویش می یابند»(سوره نساء آیه 64)

این تعبیر در آیه شریفه«لوجدوا الله توابا رحیما» حکایت از این دارد که اگر کسی خدمت رسول خدا برسد و از او بخواهد که برایش استغفار کند و او هم به خواستش پاسخ مثبت دهد، قطعا توبه اش پذیرفته است و زودتر به آمرزش خداوند دست خواهد یافت.

شاهد بر این مثال داستان ابو لبابه است که بعد از گناهی که انجام داد در زمان جنگ خندق و ندامتی که از کرده خویش داشت دیگر خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نرفت و رهسپار مدینه گشت و داخل مسجدی شده و با ریسمانی خود را به ستونهای مسجد بست. و گفت: هرگز خود را از این بند رها نمی کنم مگر اینکه توبه ام پذیرفته شود یا اینکه بمیرم... وقتی جریان را خدمت پیامبر نقل کردند ایشان فرمودند:

«اگر پیش ما می آمد از خداوند برایش طلب آمرزش می کردیم اما اکنون که به خدا توجه کرده است او سزاورتر است هرچه میخواهد درباره اش انجام دهد». (تفسیر برهان ج2 ص154)

گویا مقصود پیامبر این است که اگر ابولبابه پیش ما می آمد و ما برایش استغفار می کردیم توبه اش پذیرفته می شد و زودتر به آمرزش خداوند دست می یافت. ولی اکنون که به خدا توجه کرده است او خود می داند که چه زمانی توبه اش را بپذیرد و او را بیامرزد.

در واقع درخواست استغفار از پیامبر یا امام علیه السلام خود یک نوع وسیله جوئی است که بدان سفارش شده است. شکی نیست که عذرخواهی از شخصیت والایی که فرمانش اطاعت نشده است، اگر توسط شخصی که در درگاه او مقرب است انجام گیرد؛ زودتر انسان را به مقصود می رساند و سریع تر رضایت او را فراهم می سازد.

روشن است که هیچ شخصیتی در عالم مقرب تر از پیامبر و اهل بیت پاکش در پیشگاه خداوند نیست، که دعایش مستجاب و درخواستش پذیرفته درگاه با جلال او باشد. به خصوص امام زمان که واسطه رساندن فیوضات از طرف خداوند به سوی همه مخلوقات است.

لذا وظیفه هر شیعه گنهکاری آن است که پس از استغفار و عذر خواهی از خداوند به امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف پناهنده شود و از آن ذات پاک بخواهد که برای گناهانش  استغفار کند.

عالم جلیل القدر مرحوم سید بن طاووس که بارها توفیق شرفیابی محضر امام زمان عج الله تعالی نصیبش گشته است در سفارشی که برای فرزند خویش دارد می فرماید:« فرزندم هر روز دوشنبه و پنجشنبه که اعمال تو خدمت مولایت عرضه می شود با کمال خواری و فروتنی خواسته های خود را به امام زمانت عرضه بدار و با امام خویش حرف بزن و بعد از سلام به حضرتش زیارت« سلام الله الکامل و التام الشامل.....» را بخوان آن گاه بگو: «یامولانا استغفرلنا ذنوبنا انا کنا خاطئین» پس از آن به امام زمانت بگو:

ای آقا و مولای من این برخورد برادران یوسف با برادر و پدر خود و عکس العمل آن دو بزرگوار در برابر آنان است، که از آن همه جنایات و بی مهری ها که از آن ها سر زد باز یوسف و پدر بزرگوارش یعقوب بر آنان مهرورزیدند و از تقصیر و گناهش در گذشتند و آنان را مورد عفو و بخشش خویش قرار دادند.پس اگر من هم مورد پسند و خوشنودی خدا و رسول او و پدران بزرگوار شما و خودتان نیستم، شما از حضرت یعقوب و یوسف سزاوارترید در این که مرا مشمول مهر و بردباری و کرم بزرگواری خویش قرار دهید.(کشف المحجه لثمرة المهجه، فصل 150، ص209)

چه زیباست که غافلین از آن امام غریب و تنها که در گردبار سیاه گناهان گرفتار شده اند و با سنگ معصیت دل بلورین مولای خویش را شکسته و بر زخم نازنینش نمک پاشیده اند؛ با مولای خود نجوا کرده بگویند:

مهربان اماما!من به سوی تو نیامدم مگر برای آنکه مرا به عطر دل انگیز استغفارت معطر سازی و از خدا برایم آمرزش طلبی که تو دعای مستجاب و دستگیریت تنها راه نجات من است........

فرآوری: فاطمه زین الدینی

بخش مهدویت تبیان

منابع:

کشف المحجبة لثمرة المهجه

تفسیر برهان

تجربه شیرین ندامت( رمز آشتی با خدا و امام زمان و برکات استغفار)، محمدحسین یوسفی