منتظرالمهدی۳۱۳

ما در شیعه دستور به انتظار لحظه به لحظه ظهور داریم.

در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده:

توقع امر صاحبک لیلک و نهارک

ترجمه:

صبح و شام منتظر مولایت باش 

دوم:

ما در شیعه تکلیف داریم تا ظهور نزدیک بدانیم و به این ترتیب،خود را مهیا سازیم.در دعای عهد می خوانیم:

انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا ترجمه:

... ما ( ظهور) را نزدیک می دانیم

سوم: ما در شیعه معتقد به بدائی بودن امر ظهور هستیم.

این یعنی هیچ کس،حتی خود امام عصر علیه السلام هم زمان ظهور را نمی دانند!

بدائی بودن در معنی ساده یعنی خداوند زمان ظهور را تغییر می دهد و یکی از عواملی که باعث تغییر این زمان توسط خداست، اعمال و رفتار ما و به ویژه دعاهای ما خواهد بودبه این ترتیب ، نقش اعمال و رفتار ما و دعا ی ما برای ظهور امام عصر ، نقش کلیدی در نزدیک شدن فرج ایشان دارد

چهارم:

پیدا کردن مصداق برای روایاتی که علائم ظهور را مشخص می کنند،اصلا کار صحیحی نیست،

یکی از دلایلش این است که به احتمال زیاد، این مصداق صحیح نخواهد بود،مگر این که از طرف علماء تراز اول و مراجع معظم ،نه یک آخوند بی سواد،مورد تایید قرار گیرد

من حکمت روایاتی که تعیین زمان خاصی برای ظهور کرده اند را نمی دانم،زمانهایی مثل محرم،و عاشورا و ماه رمضان و... ،اما با توجه به آنچه عرض کردم، ما نباید به صرف بودن این روایات، اشتباهات زیر را مرتکب شویم:

نباید فکر کنیم که چون مثلا روایت فرموده است: عاشورا روز ظهور است، پس ما یک سال بی خیال باشیم و فکر کنیم حالا که عاشورا نیست،پس ظهوری هم نخواهد بود.

دوم: اشتباها فکر کنیم که حالا که تا عاشورا چند ماه مانده است، پس از ظهور فعلا خبری نیست.

سوم: فکر کنیم که چون عاشورایی که جمعه باشد،هنوز نیامده است، پس ظهوری در کار نیست، پس نه دعا را و اعمال صالح را برای زمینه سازی و نزدیکی ظهور بی خیال شویم!

چهارم به اشتباه برای ظهور مصداق پیدا کنیم و بدتر از آن، به مردم هم بگوییم و آن ها امیدوار کنیم،بعد هم که ظهور نشد،اعتقاد مردم و خودمان نسبت به روایات و اصل اعتقاد به ظهور سست شود.