چهارشنبه ۲ دی ۹۴
پیامبر گرامی اسلام صلّی الله و علیه و آله و اهل بیت اطهار علیهم السّلام
کراراً بشارت به ظهور مهدی موعود (عج) که از مسل پیغمبر اسلام است، داده
اند. این مطلب خود یکی از امتیازات اهل بیت عصمت بود که هنگام ذکر مفاخر
خود از وجود مهدی آخرالزّمان و ظهور دولت عالم گیر او و قیام وی با شمشیر و
اصلاح کار جهان و تأمین عدالت در سراسر دنیا، سخن می گفتند. ولی متأسفانه
این موضوع گاهی اشتباه، و زمانی بهانه دست بعضی از سادات و حتّی مردم عادی
شده، از همان قرون اوّلیه اسلامی دعوی مهدویّت نموده و به نام «مهدی» علیه
خلفای وقت قیام کردند. مردم عوام هم بدون در نظر گرفتن تمام علائم اوصاف
مهدی (عج) و همه شرایط ظهور وی، به طرفداری از آنها برخاسته، باعث گرفتاری
خود و سایرین می شدند.
اینان افرادی بودند که به واسطه ظلم و بیداد گری که خلفای اموی و عبّاسی می
دیدند و در پیشامد های سوء،منتظر مهدی حقیقی بودند، بعضی جوانان سادات را
که جزئی اشتباهی در نام یا دلیری یا صورت زیبا و آراسته داشتند، مهدی موعود
پنداشته، و دور او را گرفته و فرقه ای تشکیل می دادند.
بعلاوه در قرون بعد از ائمّه و مخصوصاً بعد از رحلت حضرت امام حسن عسکری
علیه السّلام نیز افراد دیگر که دعوی سیادت داشتند یا رسماً سیّد نبودند،
مدّعی مهدویّت شده و حتّی بعضی جنگها و لشکرکشی ها کردند که تا کنون اتباع
آنها باقی هستند.
لازم به ذکر نیست که این همه اخبار و آیات که درباره مهدی موعود (عج) آمده،
و طول زمان و دیدن زور و ظلم از دشمنان، به خصوص اگر متحرّکی در میان باشد
هر چه زمان طولانی و ناکامی از پیروزی بیشتر شود، زمینه برای ادّعای
مهدویّت بعضی از افراد مالیخولیایی بهتر فراهم می شود. («مهدی موعود»،
مقدّمه ص 149)