منتظرالمهدی۳۱۳

آمدی و کعبه، لحظه های رسیدنت را در آغوش معطرش تجربه کرد.

آمدی و آفتاب در تلألو چشمانت قد کشید.

تو نخستین بشارت خداوندی پس از پیامبر؛ ادامه دهنده جاده ای

که او در طول سال هایی پر مشقت، به سمت یگانه پرستی گشوده بود.

زمزمه های تنهایی ات را نخلستان های کوفه به شهادت می آیند.

اجاق همیشه روشن عدالتت، تا جهان باقی است

دل های آزاده بشریت را گرم خواهد کرد.

نگاهت، تصویر مردانگی و راستی است و کلامت زندگی.

قدم هایت، چشمان خاک را روشن می کند.

غدیر، دریایی است خروشان که از قطره قطره اش

اقیانوسی از عدل و مهربانی زاده می شود.

نهج البلاغه ات را که می گشایم، بارانی از معرفت

سر و روی جانم را شست وشو می دهد.

کمر راست می کنم و غبار هر چه جهل را از خاطرم می زدایم.

رها می شوم از میله های سرد زمستان و بهار تار و پودم

را در خویش می گیرد.

ای عدالت گستر جاویدان!

از تو می گویم که شانه های جوان مردی ات

تسکین دهنده دردهای دردمندان بود؛

از تو که خرابه های محزون کوفه، طنین گام هایت را خوب

می شناختند؛ همان گونه که نخل های شهر، صدای گریه هایت را.

از تو می گویم ای نخستین ایمان آورنده!

«لیلة المبیت»، آوازه شجاعتت را از خاطر نخواهد

برد و تاریخ عرب، روایت پهلوانی ات را.

آمدی و ندای مهرورزی ات

جهان خاموشمان را به تغزل فرا خواند.

-------------------------------------------

تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی؟

ای علی(ع)! ای کرامت شگرف!

تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی که

زمین، چنین عظمت نامت را متحیر ماند؟

آنکه، در بارگاه یادت، ساکنان آسمان نیز به تماشای جلوه های

جاودانی جمالت شسته اند و «عشق» هنوز نیز

مجذوب آن چهره و قامت است!

ای بزرگ شکوهمند که عشق و نیایش دو پناهگاه همیشگی

توست، بگذار در معبد نگاه آسمانی ات زانو

زنیم و از سبوی صفایت ساغری برگیریم.

ای قلّه فرازمند اندیشه و عشق!

جام های تهی جانمان رابه

شراب های روحانی ژرف ترین نگاه ها بارورکن

و زنبیل های کوچک احساسمان را از عطر نجیب

چقدر به تو محتاجیم در جهانی که برگه هویتش را گم

کرده است و در سطل های زباله اتمی دنبال تصویرهای

ماهواره ای موهوم خویش می گردد.

نامت، آفتاب امیدی است که فقط پنج بار بر ظلمت زمین گذشت

و گرمی این سال های سرد، ادامه مهربان اوست.

ای شکوفه بارور! ای نسیم نوازشگر!

وای طوفان برخاسته! زمین را دریاب؛

که در گاهواره غفلتی عظیم خفته است و آسمان را که

 معبر ماهواره های توطئه است.

گردبادی برپا کن! طوفانی برانگیز! نهیبی بزن!

ای دستت خیبر کن!وای ذوالفقارت کفرشکن!

دنیا به تو محتاج است و عشق، که در کوره راه های خشونت

مانده است، و مهربانی یی که مقبره اش غارت شده

و غارتی که عالمگیر است!