سه شنبه ۲۲ دی ۹۴
یکی از وظایف عاشقان و شیفتگان حضرت ولی عصرعلیه السلام ، آن است که چون به
یاد او میافتند و یا نام آن حضرت را میشنوند، نسبت به ایشان اظهار ارادت
نموده، قیام کنند و از جای خود به پا خیزند.
از امام صادق علیه السلام سؤال شد: چرا به هنگام شنیدن نام «قائم» باید
برخیزیم؟ فرمود: «برای آن حضرت غیبت طولانی ای هست و این لقب یادآور دولت
حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و
مرحمتی که به دوستانش دارد به هر کس که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه
محبت آمیز میکند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعی در مقابل
صاحب عصر خود - هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد - از جای
برخیزد. پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند مسألت
نماید». [1] .
علاوه بر حکمت ذکر شده، حکمت اجتماعی و عمل گرایانه آن نیز نباید مورد غفلت
قرار گیرد. آمادگی افراد در هر آن، برای «قیام» و مبارزه و جهاد در راه
تحکیم عدالت جهانی و حفظ حقوق انسانها، اهمیتی بسزا دارد. شیعه منتظر -
بلکه هر مسلمان - در عصر غیبت، باید همواره دارای چنین هدفی باشد و در راه
تحقّق آن به طرق گوناگون بکوشد و تا آنجا این آمادگی را داشته باشد و ابراز
دارد که هرگاه نام پیشوای قیام (قائم) ذکر میشود، به پا خیزد و آمادگی
همه جانبه خویش را نشان دهد. همچنین این آمادگی را همیشه به خود و دیگران
تلقین و در خود و دیگران تحکیم کند. [2] .
پی نوشت ها:
[1] منتخب الاثر، ص 640، ح 4.
[2] حکیمی، محمدرضا، خورشید مغرب، ص 264 و263.