منتظرالمهدی۳۱۳

پروردگارا...
از همان آغاز، روح من در سایه‌سار فراق آرمید.
انگار از لحظه‌ی دمیده شدن جان در تنم، داغی بر دلم نهاده شد، و عطشی در جانم جوشید... عطش دیدار.
نمی‌دانم این یوسف کیست، که سال‌هاست جانم را در تمنایش گذاشته‌ام و هنوز نیامده.
نه رد پایی از اوست، نه نشانی... اما شوق دیدارش هست.
ای دل، تا کی می‌خواهی بار این انتظار را بر دوش کشی؟
مگر نه اینکه حتی صبر ایوب نیز روزی به پایان رسید؟
ای قلب صبور من…
تو چگونه در این غربت‌کده‌ی دنیا، بی‌هیاهو، بی‌شکایت، تنها ایستادی؟
چه رازی در تو بود که صدای ناله‌ات خاموش ماند و آهت به فریاد نرسید؟
کدام شانه تاب این بار را داشت جز تو؟
و مگر جز دست حضرت دوست، دستی هست برای گرفتنت؟
خدایا…
در شب‌های بی‌پایان، آنگاه که هیچ‌کس نبود، فقط تو بودی.
اما من... من، کور بودم.
دعایت کردم، بی‌ایمان؛ نامت را خواندم، بی‌یقین؛
و اکنون، شرمنده‌ام.
شرمنده‌ی بی‌اعتمادی‌ام، بی‌صبری‌ام، شک‌هایم…
ای خدای دلسوز…
 از این بنده‌ی خطاکار روی نگردان، دلش جز تو پناهی ندارد.
من طعم وصال را نمی‌دانم؛ نه چشیده‌ام، نه شنیده‌ام.
اما فراق را خوب می‌شناسم…
او همدم همیشگی من است.
از او بسیار آموخته‌ام…
که چگونه بسوزم، بی‌آنکه خاکستر شوم.
خدایا، تمام وجودم تمنای بینایی دارد.
چشمی می‌طلبم که با آن، نه ظاهر، که حقیقت را ببینم.
چشمی که پرده‌های غفلت را کنار بزند، و روی یار را تماشا کند.
من آن نابینایم، که جز تو، هیچ شفایی برای چشم دلم نیست.
تو را می‌طلبم، نه برای گشایش کار،
که برای آرام جان.
نه برای برآوردن خواسته‌ها،
که برای خالی کردن دل از هر چه جز توست.
خدایا…
اگر این مسیر را خودت برایم نگاشته‌ای، به من نوری بده تا در تاریکی گم نشوم.
دلی بده که شکسته بماند، اما ناامید نشود.
پایی بده که بلرزد، اما از راه نیفتد.
و دستی که هر بار افتادم، مرا باز به آغوش تو بازگرداند…
یارم!
دل از هجران گداخت،
چشمم بارانی‌ست،
و جانم، در تمنای دیدار…
بازگرد، که دیگر طاقت ندارم😢