عمریست که ما زنده ولى زنده به گوریم

از بدو تولد همه از اهل قبوریم

انگار که دنیا ز ازل خانه ى ما نیست

یک کوچه ى تنگ است که در حال عبوریم

یک عده که راضى به رضاى خودمانیم

یک عده دگر دیو صفت در پى حوریم

یک جمع به دنبال رسیدن به حقیقت

نزدیک به آنیم و خود آنیم و چه دوریم

یک جمع دگر در به در نور هدایت

غافل شده از خویش که ذاتا همه نوریم

دیریست که از منتظرانیم و صدافسوس

غایب خودمانیم و به دنبال ظهوریم

حاضر نه حضوراست وحصول است، شعور است

با چشم نبین، دل بگشا ما همه کوریم

آزاد ترین مردم در بند جهانیم !

از دور عقابیم و به زنجیر چو موریم

زندانیه باور شده ایم از سر ایمان

بیچاره ترین نوع ز انسان غیوریم

شب بود و قرار آنکه به صبحش برسانیم

شب رفت، ولى ما همه در خواب سموریم

من در عجبم زین همه اعجاز که هرگز

ایوب ندیدیم و چو ایوب صبوریم