مهدی فاطمه، علیهاالسلام، چقدر دلم براى لحظه ‏هاى آمدنت تنگ شده است. 

اى کاش می ‏آمدى و بر شنزار قلبم می باریدى. 

این روزها که پرنده کوچک حرفم پشت میله ‏هاى سخت ‏حنجره زندانى است اى کاش تو می آمدى و با باریدن ابر کرمت‏ یکباره وجودم را دریایى می کردى. 

اى کاش تو مى‏ آمدى تا گلها نفسى تازه می کشیدند و درختها روزى هزار بار سبز می شدند. 

امروز باغ خیالم می تپد، بیش از همیشه. 

امروز دستهایم را به بوى نیایش به سوى تو دراز کرده ‏ام و آسمان بیکرانت را بوضوح لمس می کنم. 

دستهایم تا نهایت آسمان قد می ‏کشند و از چشمانم، اقیانوسها جارى می شوند. 

مهدى جان! امروز عزم رویش دارم. 

بذرى می شوم و خود را در خاک پایت پنهان می کنم. 

می روم سنگها را در هم می شکنم و تا سبزترین نقطه هستى بالا می ‏روم. 

بهاران آرام آرام در برگهایم می ‏خزند و ساقه ‏هایم عاشقانه تو را فریاد می ‏زنند.

غروب، عطر تو در کوچه پس کوچه‏ هاى غبارآلود دلم می ‏پیچد و کوچه‏ هاى خاک گرفته‏ ام از بوى خوش تو سرشار می ‏شود.